Balkan Rally 2018 #4: Lichte last-minute paniek en nog steeds geen grote schades
Maandag 17 september 2018: in de nacht van 16 op 17 september zijn de servicemonteurs toch nog tot 00.30 uur aan het sleutelen geweest. De hulpwaterpomp functioneerde niet en het stuurhuis bleek toch ook niet optimaal. Dit hebben ze nog even gefixt. Ook bleek van de bijrijdersstoel een bout te zijn afgebroken. Gelukkig verder geen problemen, dus deze klusjes waren ook snel klaar.
De starttijd bleek niet vroeg te zijn, maar daar kwam team Statz pas achter toen ze om 7:30 uur bij het ontbijt aankwamen. Om 10.47 uur pas starten, dus alles ging rustig aan. Om 9:30 uur werd Pierre toch een beetje nerveus, het was niet onterecht want het ging een beetje regenen. Dus Pierre ging de tussenbakspare nog even testen, deze is elektrisch en hij kwam erachter dat hij niet automatisch aan en uit ging. Lichte paniek in de tent op het laatste moment.
In eerste intstantie leek het erop dat de mannen het niet voor elkaar kregen. 10 minuten voor vertrek zei Pierre dat het dan zo maar moest. Lennart ging toch nog even wat proberen, na een hoop geklop en getik en een beetje beunhazen hebben ze het toch voor elkaar gekregen.
Er ging een zucht van opluchting door het kamp en Lennart werd uitgeroepen tot held van de dag!
Pierre en Miranda vertrokken toch nog op tijd naar de start. En het service team kon aan de koffie. De zon bleef nog een beetje verstopt. Na 12:00 uur brak toch de zon toch nog door, dus Tom en Lennart gingen een duik nemen en Jan deed een tukkie, want je weet nooit hoe laat het vanavond weer wordt.
Lely ging een stukje fietsen om het dorp te verkennen, er was niet heel veel te beleven, maar dat mocht de pret niet drukken. Terug op het kamp liepen er twee paarden los door het bivak, want die kwamen erachter dat er in hun paardenwei opeens een bivak stond.
Rond half 5 kwamen Pierre en Miranda alweer op het bivak aan. Toen Lely vroeg hoe het was gegaan zei Pierre: ‘Het zou mij niks verbazen als ik niks kapot gereden heb. Het maakte niet uit of je 20, 30 of 50 reed, het was één en al rots, knoerharde ondergrond met rotsen en stenen, niet normaal.’ De eerste 15 kilometer was een verbindingsroute, daar had het niet geregend en toen ze aan de start stonden was het ook droog. Ook in het bos had het niet geregend, dat was weer een meevaller. Het was een dag met veel paden, veel erosie en alles qua ondergrond was keihard, bijna geen zandkorrel te bekennen. De laatste 10 km bestond uit alleen maar stenen en keien en daar rolden ze gewoon door de bocht heen, best oppassen allemaal. Op verbinding mocht je maar 20 km/u, allemaal haarspeltbochten. ‘Als we nu niks kapot hebben gereden dan weten we het niet meer.’ Zelfs de flesjes water in de deur waren allemaal gescheurd.
De monteurs gingen meteen aan de gang en bekeken de schade, onbegrijpelijk genoeg weer niks gevonden aan schade. Zeer tevreden vertrok iedereen naar de eetzaal. De sfeer is gezellig in het bivak, iedereen heeft het goed naar zijn zin! In de avond ging vroeg het licht uit in het bivak, want de volgende ochtend stond er een verhuizing van het bivak.
